Yüreğimde ne kaldı ki kanatacağın?
Sessizlikten bir masal örüp,
Kendini kahraman yazmaya ne hakkın var?
Yangından seslenmişsin ama dilin sadece duman taşımış.
Ellerin mi tükenmiş,
Bana dokunduğun eller değilmiş zaten.
Üç elma düşmüş hayata,
Biri yalan, biri kin, biri sen.
Hakikat aynasına bakmayı bilmeyen,
Kendi gölgesinden başka neyi görür?
Kapılar vurulmuşsa yüzüne,
Bir düşün; kim kapattı onları?
Geleceğin dediğin enkazda uyurken,
Bugünü nasıl yakalarsın?
Yarın, dünün kaçamadığın suretidir.
Ama sen hep bir bahaneyle,
Kendi düşlerinde kaybolmayı seçtin.
Artık yık bu karanlık kuleyi,
Ya da kendi çöküşünde kaybolmayı öğren
