Bazı şeyleri affedemiyorum. Oturuyorum geceler boyu, güneşin doğuşunu izliyorum. Sigaramın son dumanını çekerek düşünüyorum bu affedemeyişleri. Kocaman bir boşluğa dönüşüyor sonraları bu düşünceler. Yapma diyorum, bu hâle gelme. Bir vakit sonra, bunların elimde olmadığını, alışkanlık olduğunu anlıyorum. Bu duyguları alışkanlık haline gelişini affedemiyorum. Belki de en çok kendimi suçluyorum, kendimi affedemiyorum bütün bu olanlara izin verdiğim için. Gözlerimdeki ışığı, dudaklarımdaki gülüşü, kalbimdeki atışı bitiren şeyleri affedemiyorum. Boşluk duygusunu hissetmek çok kötü bir durum. Çünkü o duruma gelmek için gerçekten bir şeylerden kopuyor insan, en çok da insanlığından belki de. Yapabileceğim şeyler yok artık, sadece izliyorum. Ve yatağıma uzanıp "affedemiyorum " diyorum. Beynimin içinde yankılanan bu sesle gözlerimi kapatıyorum...
