Kafamın karışıklığının sebebini bilsem de bilmesem de beni yoruyor. Hep konuşmak istediğimde kendimle bir savaşım oluyor. Konuyu kapatmakla beraberinde günlük işlerimi halletmeye çalışıyorum. Bende isterim ki konuşabilecek birini bulmak ve kendimi anlatmak isterim. Konuşulacak konuların dinleyecek kalmasın bana cevap versin, benimle rahatça dile getirsin düşüncelerini ama bir yandan da güvensizlik etkisini mi bahane edilecek bir durum mu söz konusu mudur? Kime anlatsam ya da ağzımdan kaçırsam da hepsini anlatamıyorum, biraz olsa da isteksizce kaçıyorum her şeyimi söylemek istemiyorum diye hissediyorum. Elbet kaçınmamın belki de isteksiz değil de her şeyimi söyleyerek kendime dair duyguların etrafta bulunmasını istemiyorum diye de düşünmeden edemiyorum. Sıkıntıyı kendimde buluyorum ve bazen de kimseyle konuşmadan günü geçirmeyi tercih ediyorum. Kitap okuyarak, derslerin vermiş olduğu bahanelerle ya da bir yerde yalnız kalarak herkesten uzaklaşmaya çalışıyorum. Tabii ki de bunu her zaman yapmıyorum. Bir an böyle düşününce geliyor ama bazen de yapsam da bazen de hiç böyle olmamasını istiyorum.
F.İ.
