Bugün günlerden perşembe. İlaçlarımı doktorumun düzenlediği şekilde kullandıktan sonra kendimdeki iyileşmeyi benimle birlikte etrafımdakiler de fark etmeye başladı. Bu durumun yakınlarımın da iyiliğine olacağı kanısını taşır oldum.
Daha sonra kendimi hiç düşünmediğimi fark ettim. Peki artık her şey için çok mu geçti? Bunca yıl yaşandıktan sonra nasıl yeniden yaratılacaktım? Düşündüm herkes eğer öz eleştiri yapabilseydi şu dünyada, bakabilseydi keşke geçmişine, ah keşke. Şimdi düşündüm de kimse benden sorumlu değildi benim kimseden olmadığım gibi. Fakat bir söz bile ne kadar etkileyebilirken bir çok şeyi, benim de sorumlu olmam gerekir miydi? Herkes yaşının verdiği toyluktan der, ben bir Mina Urgan kitabını okuduğumda bile mutluluktan kahrolan insandım.
