Aşk…

Bazen iyi ki, bazen keşke dedirten o ender duygu. Ne zaman gerçeğini bulacağım bilmiyorum. Keşkelerim ne zaman iyi ki olacak bilmiyorum. Bazen gerçek aşkı hiç bulamayacakmışım gibi geliyor. Yalnızlığımla yaşamaya mahkummuş gibi hissediyorum. Yalnızlığın prangaları beni esir aldı, bırakmıyor sanki. Hissizleşiyor muyum ki? Saf duygularımı yanlış zamanda, yanlış kişiye harcadım diye cezalandırıyor mu beni Tanrı? Yoruldum artık, sevilmek istiyorum. Sadece doğru kişi tarafından sevilmek, mutlu olmak istiyorum. Neyi yanlış yapıyorum, bilmiyorum. Her geçen gün içimde bir şeyler kırılıp deliyor göğsümü. Yalnızlık hissi olsa gerek bu, yalnızlığımla kanıyorum…