2023 neredeyse hepimiz için umutluydu. Herkes yeni yıla girerken güzel şeyler olacağına inanıyordu, dilekler dilenmişti. Ben de onlardan birisiydim. Arkama baktığımda güzel geçtiğini düşündüğüm tek bir yılım vardı ve 2023 için umutluydum. Hatta inanıyordum güzel başlayıp güzel devam edeceğine. Hep derler ya bir yıl nasıl başlarsa öyle devam eder ve öyle biter diye. Ama öyle olmadı. Çok kötü bir yıl başladı. Önce köpek gibi çalıştığım sınava girdim ve hiç beklemediğim şeyler oldu. Ardından ilişki sorunları, her zaman olan aile durumlarının alevlenmiş hali, yalnızlığın dibi ve deprem. Yıl bok gibi başladı ve öyle devam ediyor. İçimde umut vardı düne kadar. İstisna olur belki diye. Böyle başladı böyle devam etmez diye. Ama istisna olmuyormuş. Hayat bu sonuçta. Hangimize istisna tanıdı ki bana tanıyacak.


Dün hayatımı bağladığım bir insanla ilişkim bitti gibi. Önceki yazımda bahsetmiştim zaten. Hayatımda iki kişi vardı. Birisi gitti işte. İçimdekini nasıl tarif etsem bilmiyorum ki. Böyle bağırarak ağlayarak anlatmak istiyorum. Keşke karşımda olsaydınız da öyle olsaydı. Kocaman dünyada milyarlarca insan arasında kendimi yalnız hissediyorum. Hani her şeyi heyecanla anlattığınız bir insan olur. Dışarı çıkarsın ve hemen eve gideyim de ona yazayım, anlatayım ona her şeyi dersiniz. Onunla konuşmak için her şeyi denersiniz. Zamanınızın önemli bir kısmını oraya harcarsınız. Ama o artık olmadığında, insan okyanusun ortasına bırakılmış gibi oluyor. Artık eve gidip her şeyi anlatmak istediğiniz kişi olmaz, zamanınızın belirttiğim kısmı boş olur. İçiniz boş olur. Sizden büyük bir parça gider. Neden bunu böyle büyütüyorsun o da insan ve sen de insansın, bunlar olur derseniz eğer. Yani haklısınız ben ona kızmıyorum bu konuda. Başka konularda kızıyorum da. Çünkü kimse gitmek istemedi ama birileri gitti. Kendimi ifade etmekte güçlük çekiyorum. Neyse işte, eğer neden büyütüyorsun derseniz; ben hayatıma pek insan alan birisi değilim. Yani konuşurum, ederim ama tanıdıktan ileriye gidemez pek çok kimse. Hayatında az insan olunca sen de hep onlara değer vermek istersin. Ben bunu hayatımda ikinci kere yaşadım. İlk olan hakkında hiç konuşmadım, kimseye de bahsetmedim ve öyle bir düşüncem de yok. Yani benim gibi bir insan için bu çok zor, aşırı kötü bir durum. Hele o oluşan yalnızlık hissi. Artık ben de yokmuşum gibi hissediyorum. Hayatım boktandı. Ondan önce de depresiftim yazıp çizerdim. O bana iyi geldi ama yine ondan önceki hayatıma döndüm resmen. Suçlama yok yanlış anlaşılmasın. Onu bunu bırakın da keşke şu an karşımda bir deniz olsaydı. Bağırsaydım, denize dökseydim içimdekileri. İçinde hava olan ve ucu açık bir balon gibi hissediyorum. Bir oraya bir buraya savruluyorum. İçimdeki hava azalıyor. Sönüyorum, bitiyorum. Umarım en yakın zamanda biterim. Teşekkür ederim.