Hevesimin nasıl bu kadar hızlı tükendiğini görmenin şaşkınlığını yaşıyorum. Artık hiçbir şeyin hayal ettiğim gibi olmayacağına eminim. Hayal etmiyorum, hayal etmek anlamsız, yalnızca gitmek istiyorum. Yalnızca sevdiğim değil sevmediğim her şeyi de geride bırakmak. Başka bir şehre değil başka bir ülkeye gitmek, dilini bilmediğim bir ülkenin yabancısı olmak, geçtiğim sokakların ismini telaffuz edememek, kimseyi tanımamak, kimseyi sevmemek, kimse tarafından sevilmemek... Bomboş var olmak, sesleri duymamak insanları görmemek... Yalnızca bomboş var olmak.
Heveslerim çok hızlı tükeniyor. Okumayı öğrendiğim ilk yıllardan itibaren yaptığım gibi sevdiğim yazarlardan medet umuyorum ama aradığımı bulamıyorum. Belki de aramıyorum bile bilmiyorum. Hayatın bir mücadeleden ibaret olduğunu düşünmekten yoruldum. Bomboş var olmak istiyorum.
Tanıdığım ve tanımadığım, sevdiğim ve sevmediğim her şeyle bağımı kopartmak istiyorum. Bu düşünce beynimi kemiriyor. Hiç kimse olmak istiyorum. Bomboş var olmak...
Bomboş var olmanın, var olmamaya ne kadar benzediğini görmek beni ürpertiyor. Ama ben genelde yaşamı seviyorum, sadece bazen bomboş var olmak istiyorum...
