yazanların üzerinde yaşar başkasının duygusu
acımaktan öteye gidemedikçe ben ve çocuğum
biz yaşayanların sırtında taşıdığı o pasaklı cesetleriz
acıma ve korku
kangren damarların içimize akıttığı hırslı ok
nefretin zalim kancasıyla pençemizden akar serüven
saç teline kadar kinliysen sayfalara
hece hece uzaklaşacaksın kendinden
yazanlarla yaşar diğer evrenler
çın çın hapşırıyor ciğerim acıyarak bağımlılığını
bağışlamaya kendinden başlamadıkça
başlarsın yeniden acımaya ve kine ve nefrete
acıma ve korku
kızarmış beyaz gözler
sesin tınısı dizlerimde
yaslandıkça fani uğurlara
iknası zor tabloların sahte boyasıyız boş duvarlarda.
