Aç kalmaktan korkuyor insanlar. Karınları doyduktan sonra korkuları geçiyor daha sonra. Aç kalmaktan korkuyorum ama karnım aç değil benim. Beynime düşünceler yetmiyor. Doyurmuyor kelimeler beni. Hem o kadar çoklar hem o kadar yoklar sanki. Duymaya, okumaya değer her kelimeler, her cümleler, her yazılar, her sesler. Duymak istiyorum insanların içlerinden bir türlü dışarıya çıkaramadıkları gerçek sesleri. İnsanların konuşmaya kıyamadıkları her sessizlikleri dinlemek istiyorum. İnsanlara değer mi bilmem ama tüm düşüncelerin bilinmeye değer olduğuna inanıyorum. Bu açlığımı gidermek için herkesin düşüncesini duymaya değer. Doğayı dinliyorum, İnsanların gözlerini izliyorum, insanların sessizliklerindeki saklanmış kelimeleri dinliyorum, hiçliği dinliyorum. Kelimelerin olmadığı yerlerdeki derin düşüncelere ihtiyacım var benim. Benim kelimelerle sarılıp uyumaya, düşünce denizinde boğulmaya ihtiyacım var. Benim açlığımı gidermeye ihtiyacım var.
