Dökülmeyi bekleyen hoyrat bir yağmur fotoğraftaki

Delice sallanan ardıcın içime saldığı korku taptaze

Hüzün emanet ettiği yerde nöbette yine.

İçimde bir kadın durmadan adımı dokuyor ölü bir ağacın kollarına

Durmadan sallanıyor ardıç

Bir sığınıyorum,

Bir de sığamıyorum.

Ölümü ilk anladığım an dolandı

Kanayan bir gergefin ağıdına küçük kalbim

Ya yaralarımdan sızıyor bu sözler,

Ya da söyledikçe sızlatıyor.

Bense merhem diye diye düşürüyorum canımı

Geri çeviremem kahrın beni kucaklayan yüzünü.