Şu zamana kadar hep tam tersi olduğunu düşünmüştüm ama insanları zor seviyor ve çok zor alışıyorum. Biriyle beraber düşünebilmek, biri için düşünebilmek ancak bu yaşa geldikten sonra hasıl oldu. Fark etmeliydim. İlk görüşte sevmediğim hemen hemen hiç kimseyi sonradan sevemiyorum. Çok önemsemediğim kimsenin huylarına alışmak için çaba sarf etmiyorum, etmem de. Sadece önemsediğim insanlara açıklama yapıyor, taviz veriyor veya şefkat gösteriyorum. Çocuğummuş gibi koynumda büyütmek istiyorum. Bu bir elin parmaklarını geçmeyen insanların dışındakilere ise aslında yokum. Bu kadar. Ama şu ana kadar hep kolayca sevebildiğimi düşünmüştüm. Öyle değilmiş. Zor seviyorum, sevince de bırakamıyorum. Şu günlere kadar da sevmediğim kimsenin ağzımın içine girmesine izin vermemiştim. Sürekli zehirleniyor gibi hissediyorum. En kısa zamanda halledeceğim.