Oturursun bir zaman tahterevallinin ucuna
Diğer ucuna sırasıyla oturmaya başlarlar
Sevda, sadakat, yalnızlık ve ölüm
Bir bir yüzleşirsin!
Hep gözlerine egemendir oysa kasvet
O boğukluk hiç bırakmaz seni alnının yazısı gibi
Hiç göremediğin o kader mi genzine çektiğin?
Yoksa şu zanlı hatıralar mıdır çocukluğunu satan?
İzahı yok artık, bence burası bir çöplük
İrdelenmemeli artık kalbindeki atıklar
Kalbinden beynine doğru bir yığın koridoru
Öyle ilkel bakma artık, insanların rengi hep sahtedir.
