Yaşasın şiir yazmak için oturttum yine kendimi.
Çünkü berbat durumdayım
Sensizliği, sana açıklamanın zorluğunun
en baba şiir olduğunu ispatlamalıyım
Dur kaşlarını çatıp durma
Zaten fazla kalamayacağım
Pılım pırtım bile kalmadı yanında toplayacak
Ayaklarını öpmeme izin yoktur
Mesela çok isterdim tam şu anda çırılçıplak soyup gözyaşlarımla ıslatmayı seni
Fakat yine tam şu anda kendimle de savaş halindeyim.
Bir kanser hücresi olmadığımı kendime inandırmaya çalışıyorum.
Hayır bulunmadım ben 87'de İstanbul'da
Ben yapmadım.
Belki isterdim yapmak...
Fakat yapmadım diyorum.
Ne çare mantığım duygularım karşısında aciz.
İstesem de kabul ettiremiyorum kendime
Bir virüs olmadığımı
Ayakların lazım diyorum sana
Tek çarem sensin diyorum
Ama sen bir nazi askerinden farksızsın
Ama ben Yahudi değilim ki
Eziyet görmem için insan olmam yeter mi
Tamam canlı olmam bile haklısın...
Ama dur biraz ben şairim
Canlı olduğum söylenemez.
