Her yer karanlık. Hissediyorum ama her yer boşluk. İçimdekilerin tamamı şimdi dışarıda ama dolmuyor. Zamansız bir çalgı çınlatıyor kulağımı. Tüm bu zifiri karanlığın içinden seçebiliyorum parıltını. Bu hiçliğin ortasında yalnız kalmak. Tüm evren yerindeyse eksik olan ne? Belki yoktur eksik olan, fazlalık bir noktadır belki tüm hata. Bu sonsuz karanlığın içinde başlayan sanrılar. Biliyorum sadece yanılgı ve biliyorum koşarsam peşinden, çabalarsam sonuç sadece yenilgi. Ama yaşamak için inanmam gerekiyor o parıltıya, inandıkça büyüyen o parıltıya. Yenilgilere alışmak en kötüsü belki. Olabilecek tüm güzel hayallerin katili olur mu alışmak? Bir daha kırılmamak için kırık mı kalmalı insan? Her zamanki gibi çok fazla sorum, sancım var. Bitecek, geçecek. İnanmaya devam edeceğim tüm karanlığa rağmen, o parıltı tüm evreni kaplayana dek. Belki sonsuza. Sensize.
