Önce nedenini bilmediğim bir ateşle tutuştum belki kimse fark etmeseydi sönüp gidecektim, ya yanıp kül olacaktım ya da yarım kalacaktım.
İki seçenek de kötü evet, ya peki daha kötü bir seçenek de varsa?
Hayatımızda, ilişkilerimizde hep iki seçenek olduğunu düşünürüz ya.
Ya ''iyi ya da kötü'' ya da ''ikisi kötü, ikisi iyi.''
Seçeneklerinin ikisinin de iyi olması belki de yine başka bir kötüyü doğurur, bilemeyiz. Belki de zıt ve daha bir sürü zıtlıkları olan bir paradoksa sürükleniriz.
Zaten kainat zıddıyla kaim değil miydi?
Ben yine tekillere kalmıştım, en dıştakine, ihtimale... üçüncü seçeneğe...
Tutuştuğumu fark ettiklerinde ateşim daha kuvvetli olsun diye çıra koyup üflediler, daha canlı yansın diye...
Bu ateşi, yangını, acıyı söndüren üfleme değildi; yangını ve acıyı alevlendiren üflemeydi.
Dedim ya... en dıştaki, akla gelmez ihtimal... unutulan ikinci anlam...
Üflediler... Ateş alevlendi, güçlendi, kızardı, öyle yandı ki dalgalandı alevler, sanki kopup güneşle birleşecekti. Sonra usul usul yanacaktı... İnsanlar geceleri gökyüzünde beni gördüklerinde mutlu olacaklardı, parlaklığımı sevgililerine benzeteceklerdi... ateşin parlaklığı...
Fakat ben sadece için için yanan bir kordum.
Bilcümle beni gökyüzündeki parlak bir mucize sansa bile.
Ben hep gördüm yanarken altıma çıra koyanları, ateşim kora döndüğünde sönecek korkusuyla can aldıkları nefesi beni tekrar yakmak için verdiklerini... Ve bazıları vardı ben ateşimde erirken, çıralar çat pat içimde patlarken, korlarım daha da büyürken; ellerini ısıtmaya çalışanlar... Ateşi gördüler, sönmek istiyordum, küllere dönüşmek, huzur bulmak... Bu arzumu içten içe bilseler de görmezden geldiler...
İyice yaklaştılar ateşime ve sonra beni yavaş yavaş eriten, belki de bin tane kora dönüştürecek ve sonsuza kadar yanacağım bu ateşe ellerini uzattılar...
Niye mi?
Ellerini ısıtmak için...
Ateşime ve diğer tüm ateşlere ellerini ısıtmak için koşanlar,
Bilin ki uzun bir zaman ruhunuz buzlara kestiğinde o ateşler,
küllerine ulaşmış ve sizden çok uzaklara savrulmuş olacaklar.
