Hak veriyorum herkes haklı, hak veriyorum ben de haklıyım.
Ne olacak halimiz Bünyamin?
— En iyisi herkes kabuğuna çekilsin abi.
— Çekilmesin Bünyamin, insanlar bir araya gelsin. Tek haklılık altında toplansınlar Bünyamin, Bünyamin, Bünyamin...
(Bünyamin’den ses yok.)
İnsana yalnızlık yaraşır mı Bünyamin?
İnsan niye yaşayamaz doğru düzgün?
Çok soru soruyorsun abi.
— Çok susasım var Bünyamin
...
— Sus abi!
— Susulmaz ki Bünyamin... Ne düşünüyorsun derler adama! Ve anlamamazlıktan gelirler, susuşuna ortak olmazlar adamın Bünyamin.
Anlamak istemezler Bünyamin, acı çekmek istemezler, acını paylaşmak istemezler. Canları sıkılır Bünyamin...
En sonunda da hiçbir şey istenildiği gibi olmaz. Ne halin varsa gör derler adama.
Görüyorum da Bünyamin...
İki kişi yalansız nasıl yaşar? İki kişi nasıl bir araya gelir de gerçek bir ilişki içinde gerçekten mutlu olabilir?
Yaşamak başlı başına bir yalan Bünyamin!
— Nasıl yani abi?
— İnsan yaşamayı bilmez... İnsan, acı çekmeyi... Hiç bilmez Bünyamin!
— Haklısın abi.
— Yalancıyım Bünyamin.
...
— Peki, yaşamak... Abi...
— Allah büyük Bünyamin
...
— Aman abi, yanlış yaşamayalım...
— İnşallah Bünyamin
......
Ama susarsın anlamazlar, konuşursun anlamazlar, sevemezsin Bünyamin. Bir insan hele... Susuşundan bir şey anlamıyorsa vazgeç, sevme gitsin anlamayanı sevme Bünyamin.
...
Anlamayanlar... Anlamak istemeyenler hele... Sevilemezler Bünyamin.
Sen anlıyor musum bu cümlenin manasını?
...
— Ama seviyorsun abi...
— Anlar belki Bünyamin!
...
Dua etmek lazım... Bu dünyaya çok takıldık. Bu kadar dünyalık fazla bize... Ağır bize Bünyamin.
...
İnsanlar birbirlerinden kaçarlar Bünyamin. İnsanlar duvar örmeyi iyi bilirler.
Duvar aşmak bilinmez Bünyamin.
Gönül acır, gönül susmaz, kelimeler anlatamaz.
Sil baştanlarla insan... Yaşayamaz mı Bünyamin?
...
Gün doğuyor.... Neler doğmaz Bünyamin?
...
Susuluyor Bünyamin. Sessizlik kaplıyor her şeyi. Böyle insan tuhaflaşıyor, derinleşiyor yani. Anlayacak oluyor her şeyi. Bir süre sonra... Sessizlik her şeyi anlatıyor, gediğine koyuyor Bünyamin.
