Akıl almaz bir denklemin en çözümsüz parçasıyla aynada bakıştık. Yıllardır sakladığı bir şeyi fark etmişim gibi eli ayağına dolaştı. Göz altındaki morluklar zorlu geçen gecelerin hatırasıydı. Sigarası daha bitmeden aklı bir sonraki sigaradaydı. Ölümü isterdi ama ölüme kavuşmaktan da çok korkardı. Bakma sen, ölümü sigaradan gelse pişman da olmazdı. Sorularıma yine cevap vermeden aynanın karşısından ayrıldı. Sanırım onun en büyük düşmanı olduğumu düşünüyor.

Olabilir.

Görünür olmak için birini kurban etmek gerekir. İçini kemiren düşüncelerin kurbanı aynadaki değil mi?