3 Şubat 2023. Bedenen aynaya baktığımda kabul etmesem de içten kabullenişimin tarihi. Sadece yemek değil sanırım mesele vücuduma aldığım her duygu, his hepsi boşluktan ibaret fayda vermiyor. Düşünceler var yalnızca bedenimde ve hepsi kafamda toplanıp rahatsız hissettiriyor bazen acıtıyor. Ağlıyorum bir de çokça gözyaşım var diğer düşünceler gibi o da yalnız bırakmıyor beni.
Konuşamıyorum, ifade edemiyorum kendimi, bundan dolayı duygusuz görülüyorum sanki hiçbir şey hissetmiyormuşum gibi. Kelimelerin ağırlığından yiyemiyorum belki de, dolduruyorlar her yerimi, görenler sadece aynadaki halime bakıyor, içim taşıp akıyor ama görmüyorlar, anlamıyorlar her zamanki gibi.
Yaşımın, ruhumun, kendi bedenimin değersizliğine kilomun değersizliği de katılıyor, sürekli olarak birikiyorlar, onların da ağırlığı ekleniyor.
Benim hiçbirini taşıyacak gücüm ve enerjim kalmadı, sanırım gittikçe düşüyorum, duygularım bir şey katmıyor ruhuma, sevilmiyorum, mutlu olup bunu hissettiremiyorum, üzüntülerim ve gözyaşlarımla kalıyorum, tek başıma, değersiz bir şekilde.
