Boş, bomboş ama düşünmekten boş. Görmek istemiyorum, duymak istemiyorum hele konuşmak, hiç istemiyorum. Ama konuşuyorum. Elimde değil, dayanamıyorum. Kaçınamam ki bu gerçekten de zaten bu benim, bu aptal benim.
Karşımdakini yok görememek aptallık mı? Sadece bende mi var bu? Bilemiyorum. Aptalım işte, niye uzatıyorum ki! İnsanları dinleyecek ve onları var sayacak kadar aptalım ben.
