İnsanların istilasına uğramış topraklar,
Her şey doğallığından ödün vermiş,
Kendini uyuşturmaya başlamış hayat
Yapaylığın içinde bir umut kırıntısına muhtaç.
Umutsuz insanların umutlu çocuklarıyız,
Hep mutsuz, hep arayan...
Yalınayak gezen çocukluğumuzun neşesini
Bulmaya çalışan...
Issız bir dağda arayıştayım şimdi.
Gözüm gökyüzünde, kalbim taşların arasına sıkışmış bir çukurda...
Sevdiğimi ararken dünya da ruh eşimi buldum;
O da kayıp, o da huzursuz...
Tut elimden ey sevgili,
Doğallığından ödün vermiş hayattan sıyrılıp,
Umutlu yarınlara el ele koşalım...
Tut elimi.
