Arif,
Bir türlü beceremiyorum insan olmayı,
Bu beden bana çok ağır geliyor napıcağımı bilmiyorum,
Sürekli besmele çekiyorum hafiflesin diye bu imtihan,
Kalbimi,akciğerlerimi,gözlerimi kabullenemiyorum,
Ölümün nerede saklı olduğunu aramakla geçiyorum günümün bir kısmı,
Diğer kısmınıda da kendimle konuşuyor olarak buluyorum beni.
Kendimi gizleyemiyorum insanlardan uzak durmayı başaramıyorum,
Nefesim kesiliyor, içimi gecenin karanlığı kaplıyor,
Genede gülmeyi bırakamıyorum
Hayata tutunmak ve son vermek arasında koşuyorum
Koşmaktan patlayan bir at gibi o son anı bekliyorum
Hazırlık içinse hiç bir şey yapmıyorum
Sanki oğlun babasına öfesi gibi
İçimdeki kızgınlığı bir türlü söndüremiyorum.
Bir anda bırakmak istemiyorum bu hayatı
Benim gibi insanlar yaşamamalı
Senin gibi insanlara layık bu dünya
Tersliklerle örülü bir dünya
