Sözüm olsun yarınlara,
Bu baş ağrısı kalıcı değil.
Bilirim ki gözlerim güneşi arar.
Birikse de önüme beton duvarlar
Bir çiçek gibi yarar geçerim,
Duramaz önümde ruhsuz duvarlar!
Toprağıma düşmüş ölüler,
Hepsi de geçmiş kokar.
Güneşimle arama giremezler,
Köklerim, onları da çürütüp içecek.
Güneşsiz kalınca korkmadım,
Bu gece yine mehtabım var.
Talihsizlik ya işte, bulutlar!
Olsunlar, elbet eser giderler.
Çiçeğim solmuş, sordum:
"Sonunu bile bile mi?"
Söyledi:
"Nefes almasını da bildim.
Yaşadım yettiği kadar,
Daha ne isteyeyim?
Sonum olsun karanlıkta,
Uykum hiç bölünmesin."
Gitti canımın içi,
Seni sevmek ne güzeldi!
Sevmek ne güzeldi!
Sevmek...
Bir sevmek bin defa ölmek demekti.
İşte ben, ne bir defa yaşadım
Ne de bir defa ölüyorum.
Olur da bu karanlığın sonunu göremem,
Biliyorum ki aydınlık günleri siz göreceksiniz.
O gün geldiğinde eğer gülen bir ceset görürseniz,
Bilin ki o benim.
O ceset, karanlık günlerden beri gülüyor.
Çünkü gülmesini biliyor.
Gülmesini bilen herkes gülecek,
Başka şansınız yok!
Umut etmesini biliyorsan
Umut edeceksin arkadaş!
