Hiçliğin içini dolduran onlarca iz gördüm yolun sonunda. Yolun sonu mu? Son sandığım her an baştan başladım.
En başından.
İzleri sürerken iz bıraktığımın farkına varamamıştım. Nereye yüzümü çevirsem orası karanlık. Nereye attıysam adımımı kapkara izlere bulanmış ayaklarım...
Ayaklarına da kapansan dünya bu. Atıyor tekmesini her şekilde. Bir yerlere saklamış olduğum umutlar var, baktığım gökyüzünde henüz bulamadığım. Uçurduğum uçurtmaların kuyruğu parça pinçik kağıtlardan ibaret. Yazdığım kağıtlardan mıdır bilmem. Geldiğim bu yerde gerçek kahkahalarım olmamış hiç. Hiç, evet. Çünkü hiç içinde onlarca iz taşır. Aslında hiçiz dedim duyduysan. Kulakları tıkamak kolay mıydı?
