Daha yedi yerimden küçükken on yedi yerimden kırıldım.

Tecrübelerim beni yedi bitirdi etimden şiirler sıyırdım.

Yazmadığım her şiir yükmüş eynime, olsun, kaldırdım!

Hiç kıymeti yokken vuruldum, gidip kıyamete sarıldım.


Gülüşüne gazeller düzerken yüzünde kediler saydım,

Göğsün bir bahçe, çiçeklerden kendime pay çıkardım

Çocuktum, kan kokan bir yağmurda umutlar yıkadım,

Ama bizim gibilerin umutta payı olmazmış, yeni anladım.


Damarlarımdan kanımı çekti ay, bıktım gelgitlerden.

Gelen giden hep sendin ve sen, içimden göğe çekilen,

Yıldızları taç yaptım omuzumdaki başına depresif titrerken,

Ve yaşamak içimdeki nârı dürter, en büyük sorun benken.


Bana beni lazım değil, ölülerin yegane dostu kefen,

Hep ölümden bahsediyorum tahmin et bakayım neden?

Meğer ölümü arattırmış gönlüme giren, hep böyle seven,

Giden gidermiş, dönmez izlermiş; kalan ise hep kangren.