Ay, büsbüyük ve pasparlak. Bugünün güneşinden nasibini almış olsa gerek. Bir ben alamamışım nasibimi. Kalbim hala kaskatı... Ufka sıra sıra dizilmiş ışıklar... Hangileri evlerin hangileri sokak lambalarının ayırt edilemiyor. Çok güzeller. Ama Allah'ın ışıklarından hiç daha güzel olabilir mi ki insan elinin yaptığı ışıklar?.. Gökyüzüne bakıyorum. Hiç yıldız göremiyorum. Yapay ışıklardan olsa gerek. Senin ışıklarını söndürmeye çalıştığımız için affet bizi Allah'ım. Birazcık bulut serpiştirmiş Allah gökyüzüne. Zaman zaman ise bir bulut örtüsü oluyor tepemizde. Geniş düzlüğün ortasında yapayalnız bir ağaç... Kitaplarda tarif edilenler gibi bir manzara... Sonra açıyorum gözlerimi geçmişten. Yol hep ileri gitmiyor mu? Ne diye durup durup arkama bakıyorum o halde? Birini mi bekliyorum yoksa? Olsa olsa ruhumu bekliyorumdur. Başka birini bekleyecek halim yok ya! Şu umut denilen şey yalnızca insanın ızdırabını arttırıyor o kadar.
