Hangisi daha büyük?
Sevgim mi, nefretim mi?
Aydınlık mı yoksa karanlık mı?
Yaşam mı ağır basıyor ruhumda,
Ölüm mü?
O kadar iç içe ki içimde
Birbirine zıt olan her şey
Çarpışıp da nasıl yok etmiyorlar beni
Şaşırıyorum.
Bu kadar zıt kavramlar, aynı insanın ruhunda
Nasıl bir arada barınabiliyor?
Birbirinde erimiş, birbirlerini büyütüyorlar
Bırak derken biri
Umut diyor ötekisi
Yorgunluğum taş gibi çökmüş omuzlarıma
İterken beni yere
Korkma diyor,
Güneş kaldırıyor beni yeni bir güne
Bu mudur hayat?
Tüm bu zıtlıkların arasında tutsak mıyım
Yoksa bunlar kanatlarımı açmamı sağlayacak
Birer araç mı sadece?
İnanmak istiyorum ikincisine
Ama inanmak ürkünç geliyor şu dönemde,
İnandıklarımın enkazı içinde kendi parçalarımı toplamaya çalışırken.
Hoş, topladığım parçalar birbirine uymayacak gibi hissediyorum
O kadar yaşanmışlığın üstüne ben aynı ben olmayabilirim
Sanırım yeni parçalarımı keşfedip
Baştan inşa etmeliyim kendimi
Ne kadar zaman alır bilmiyorum
Ama umarım aldığı tek şey zaman olur.
