Koca bir çınar dalları üçe ayrılmış,
Üç dal ama kendininkini urganla bağlamış.
Gözyaşları sarmış topraklarını, o ne yangınlar atlatmış.
Kaçarmış ıssız bir bakışla, sevgisizlikle sınanmış.
Ruhu gelmiş evvela binlerce yıl,
Topraktan atmış cemresini en güzel ahir.
Sarmış bahçeleri baharlarda.
Mevsimlerden aile yarınlara…
Kaçamak tını gibi rüzgar, anımsat geçmişi.
Geçmiş ve gelecek aynı deniz ve kara gibi.
Boğulduğu anıların hasreti sarmış onu,
O dallarıyla tutunmuş en gerçeğe.
Birleşmez asla kökler ve toprak,
Sadece değen bir güneş gibi.
Olur da biterse bu tekamül, ne olur bir daha sev beni…
