Gözlerin…
Bilmem anlatabilir miyim ama deneyeceğim.
Hani kapkaranlık gökyüzünde,
Tek bir yıldız parlar ya insana,
Bütün dünya karanlığına kafa tutar ya her gece,
Göz kırpar ya dünyaya, işte öyle.
Bu aciz bedenim izin verse,
Gündüzleri geceyi sayıklayacağım.
İsim takacağım o yıldıza, zaten yokmuş gibi,
Şiirler yazacağım uğruna,
Bu kirli dünyadan, insanlardan kurtaracağım seni.
Kalbin…
Sığdıramam ki bu dünyaya,
Aklım almaz nasıl bir güzelliktir ki
Bütün dünyanın kirine karşı lekesiz yükselmiştir göğsüne.
O çarptıkça orada,
Bana fısıldar tüm umudu,
Sıyrılırım bütün dünya külfetinden, derdinden.
Ya ruhun?
Her ruh ayrı özelken en özeli olabilmiş sen?
Kalbin ruhunla bir olur da gözlerinden gülümsersin ya bana, gözlerime,
İşte o zaman görmeye başlarım ben,
Sanki o ana dek körmüşüm gibi.
Sensiz çöle dönen kalbimi
Asma bahçelerine çevirir, yeşertirsin.
Ey Güzel!
Sen öyle güzelsin ki bütünüyle,
Dünyadaki parça parça güzelliklerin,
Birleştirilmiş tam halisin gönlüme…
