Karanlığa bir kibrit çakmak istiyorum;

Tüm karanlıklar aydınlansın diye.

Ve zihnimin içindeki odacıktan çıkmak istiyorum artık,

Haykırmak istiyorum insanlığa.

Sonra bir manifesto hazırlıyorum çıkıyorum karşılarına.

Efendiler diyorum ama hepiniz kötüsünüz

Düşman ilan ediliyorum sonra

Yalan sözlerini, aptallıklarını, masum gözlerini kuşanıyorlar bana.

Benimse silahlarım çoktan hazır,

Bir kalem alıyorum biraz da kâğıt.

Ve satırlarım bir kılıç gibi iniyor şakaklarına.

Kaçıyorlar bir hengâmeden,

Kaçıyorlar birbirini sevmekten,

Kaçıyorlar bilinmeyen yollara girmenin korkaklığı üstlerine sinmiş olaraktan.

Bense mutluyum, bir savaş kazandım.

Hem de insanlığa karşı tek başıma yürüttüğüm bir savaş.

Sonra bir antideprasan alıyorum,

Uçuyor tüm bu beynimdekiler.

Ben kalıyorum geriye, insanlık yok.

Adem’le Havva da yok İsa’yla meryem de

Buda da yok azize de yok haham da yok

Mürit de yok papa da.

Sonraki savaşım dine karşı oluyor.

Onlar kitaplarını, hadislerini, fıkıhlarını kuşanıyorlar.

Bense kalemimi kâğıdımı

Ben kazanıyorum

Benim kazandığımı kabul etmelerine rağmen Yunan mitlerine inanmak daha kolay geliyor insanlığa.

Sonra bir kibrit çakıyorum,

Tüm aydınlıklar kararsın diye.