O kadar tekdüze, o kadar sıkıcı bir hayat ki bu... Güzel şeyler yazmak isterdim bu gencecik kağıda... Ama yok. Göremiyorum. Belki ben görmüyorumdur. Herkes böyle olamaz sonuçta değil mi? Karamsar bir insan değilim aslında ama, bazı günler, özellikle birdenbire her şeyi sorgulayasım geliyor. Sonra düşündüğüm kafa yorduğum şeyleri anlatmak, anlatabilmek ve anlaşılmak istiyorum. Ancak ne bir dinleyici bulabiliyorum ne de anlattıklarımı önemseyen herhangi birini. Sanırım ilgi çekici şeyler değil veya fazlasıyla can sıkıcı.
Mesela sokaktan geçerken gözleri kapanmış bir kedi, veya topallayan bir köpek ilişti gözüme. İşte... Tüm gün benim aklıma takılan şey o oluyor.
Ben de herkes gibi olmak isterdim. Kedi için sadece o an ah vah deyip sonrasında kendi yaşantıma geri dönebilmek isterdim. Saçma mı geldi yoksa size? Evet belki de haklısınız... Ama yapamıyorum. Keşke yapabilsem... Evet şimdi geriye dönüp okuyunca can sıkıcı. Kimse her gün böyle şeyler dinleyip ruh halini bozmak istemez. Ben de onlar gibi olmak istiyorum... Gamsız olmak istiyorum yahu, arsız olmak, düşünmemek, bencil olmak... Nasılsa herkes böyle değil mi? Karışırım aralarına kimsecikler fark etmez. Biz akıllıyız da ne oluyor?
Sanırım hayat ahmaklara güzel, çünkü sadece ahmak olan ne olduğunun farkında değil. Uzattım biraz... Kafam da karışık zaten... Kağıdımın da ilk halinden eser yok kırıştı hep. Bu yazdıklarım onun da canını sıkmış olacak ki yaşlandı.
