Yetişkin olamamış yetişkinler. Günümüzde zaten popüler bir durum yaygın kullanılan bir cümle. Ancak, kendi çevremde tanık ola ola yaşamanın zorluğu benimle. Zihinleri mi küçülmüş de algı sorunu yaşıyorlar yoksa işlerine gelmediği için mi algı yönetimi yapıyorlar anlamıyorum. Bebek yetişkinlerle yaşadıkça yaşama hevesim de kalmıyor insanlara yaklaşma arzum da. Tek kişilik bedende iki kişilik bir yaşam sürüyoruz. Ya da birkaç kişilik. Yemek yemekten dahi imtina eden kendi yaşamına olan ilgisini tamamen kaybetmiş ama intihar etmekten de haya eden birilerinin arkasını toplamak kendi kredimden çalıyor. Dışarıdan bakıldığında ailesinin prensesi olan ben içeride külkedisinden de daha vahim bir durumda. Dünyaya geliş amacımı sorguluyorum. Zihnim üç kişilik düşünürken, midem tek kişilik yemek yiyor, gözlerim tehlikelerden herkes için kaçınırken, ellerim yine hepimize hizmet ediyor. Ailesinin biriciği olmak için dünyaya getirilmemişte sanki ailesinin sigortası olmak için var edilmiş gibiyim. Belki bir yılbaşı ikramiyesi, belki bir yedek parça, belki de kullanılacak son bir piyonum. Ama o harika ve sevgi dolu minik kız olmadığıma eminim. Şikayet etsem dinlenmiyor, sussam kendimi yitiriyorum. Konuşsam anlaşılmazken, susarken de yok oluyorum.
