birileri soğuturken boşluğuyla kendinden ötekini,
başlar sağanaklar ve kimse soğuk giyinir kış günü bile,
hiç çekilmezdir bakmayan yüzleri, bıçak kalmış dudakları,
ve diğerleri sağanakta yüzer durur, kimileri sarsılır varlıklarında kendine gelme iradesidir, panikle tutunur yaşama,
alev alır gözlerinde ne varsa, temizler diri bir suda yüzünü,
kalkar ayağa bir de yalan söyler,
“akıyor her şey, yaşıyoruz işte.”
yaşamak, duran bu boşluklar içinde ne ara eylem olmuş, ne ara çalkantı olmuş, ne ara çıkarmış her şeyi temize ?
gidenler için çığlık mı atılıyor şimdi ?
Ee dönülüyor misliyle geri, yeni bir çığlık hikayesine,
ağzımı umutlara açmak istiyorum bir duvar köşesine yaslanmadan
