İnsan evinden kaçar mı? Ben kaçıyorum. İnsan yurdunu geride bırakıp koşmak ister mi? Bunu düşündüğümde bile kaslarım kasılıyor, koşmaya hazırlanıyorum.
Keşke diyerek çıkıyorum kapıdan dışarı. Dizlerim titriyor sokaklarda yürürken. Yere düşüyorum. Düştüğüm yerde ağlamaya başlıyorum. Berbat yazılar yazıyorum. Ağlayarak siliyorum yazdıklarımı. Konuştukça içime kapanıyorum. Müzik dinledikçe deliriyorum. Dinlediğim notalara dönüşüyorum.
Güçsüz bir insan olduğum için kendime kızıyorum. Bunu gizlemek için art arda kahkahalar atıyorum. Sekerek yürüyorum. Çizgilere basmaktan nefret ediyorum.
Işık açık uyuyorum geceleri. Pencerem aralık. Sen gelirsin diye bekliyorum. Minik taşlar var bahçemde. Cama atarsın diye koyuyorum. Kalbimi kırmandan korkuyorum.
Ördüğüm çoraplar başıma geçiyor. Biri tutuyor yumaklarımı karıştırdıkça karıştırıyor. Sepet karışık yumak dolu. Ben hiç sabırlı değilim. Çabuk yoruluyorum.
Çalma listesinde piyanolar. Duydukça ağlıyorum. Notalar saçlarıma takılıyor. Saçlarım düğüm düğüm. Tarayamıyorum. Ben hiç sabırlı değilim. Çabuk yoruluyorum.
Bir şeyler hatırladıkça ellerimi yumruk yapıyorum. Batmasın diye tırnaklarımı kısacık kesiyorum. Beni hiç yarı yolda bırakmayan hafızama küfrediyorum. Ben aslında günleri karıştırıyorum.
Duvarlara bakıyorum. Boş olduklarına üzülüyorum. Hayatlara bakıyorum. Boş olduklarına üzülüyorum.
Zihnimde kırk tilki dolanıyor. Kuyrukları birbirine değmiyor. Koşuyorlar koşuyorlar. Kuyruklar düğüm oluyor. Ben hiç sabırlı değilim. Düğümleri açamıyorum.
