İnsan bunalır bazen, boğuyormuş gibi olur hayat.
Bunalınca bir pencere açın dedim hayatınızda;
Bir şarkı, bir fotoğraf, dertleşecek bir arkadaşla.
Alır götürür seni uzaklara…
Ve boyuna bana geldi arkadaşlar,
Pencerelerini açıp hayatlarını havalandırmaya.
Ama pencereleri, bir yerden sonra duvarımı kapatıyor,
Açamıyorum kendi penceremi,
Yalnız kalmaktan daha kötü bir şey varsa,
O da gerektiğinde yalnız kalamamak.
Ruhun sessizliğe ihtiyacı var,
Ve buraları çok gürültülü.
