Doluyor gözlerim gecenin ayazında
O yalnız soğukluğu hissedebiliyor musun?
Yalnız, sessiz, kimsesiz
Yüreğimde parçalara ayırdığım çocuğun sesini
Boğuk haykırışlarını
Dağlara verip sırtını, şehrin telaşına yükselişini
Yükselemeden düşüşünü
Çaresiz geriye dönüşleri görebiliyor musun?
Güneşli akşamlardan geriye kalanlara da bir bak!
Bana uzak, yabancı
Bu karanlığı tanıyor musun?
Ah, bir görsem şu yağmurlu aydınlığın gölgesindeki sarhoşluğu!
Bir tutsam gökkuşağının en koyu tonunu
Hissetsem, hissizliğin yorucu duygusunu
Damarlarımdaki coşkulu bitkinliği duyuyor musun?
Kalemime dolan düşünceler var
Birleştiremiyor, cümle kuramıyorum
Öylesine uçta ki gece
Yaşayamıyorum
Yapamıyorum, devam edemiyorum!
Sanki tükendi her şey
Düşünemiyorum
Bana ne olduğunu biliyor musun?
Muhammed Dalpalta
2020-07-06T17:44:08+03:00Şiirin somutlukla soyutluk arasında kurduğu bağlantıyı sevdim. Fakat bu bağlantıyı kurarken sanatın duygulardan arınmış kısmı olan teknikte ufak tefek sıkıntılar doğuyor. Meta olarak işlediğin konuyu tekrara düşmeden anlatmak bence çok önemli. Bu yüzden iyi yazılmış dizelerin ardından gelen açıklayıcı dizelere ihtiyaç yok. İlk kısımda işlediğin yalnızlık ile ikinci kısımda işlediğin yabancılaşma teması gayet iyi anlatılmış. Son kısım estetik anlayışıma uymadığından bana hitap etmedi. Bu yüzden eleştirmemin pek faydası olmaz. Ahenk ve akıcılık açısından iyi iş çıkarmışsın. Ahengi bozan ikinci kısmın dördüncü dizesi biraz daha kısa tutulmalıydı bence. Başarılı bir şiir. Kalemine sağlık.
Seval Subaşı
2020-05-04T21:47:19+03:00Teşekkür ederim, hissettiklerimi hissettirebildiğimi görmek beni çok mutlu etti :)
Furkan Ural
2020-05-04T19:46:21+03:00Şiir çok güzel kaleminize sağlık.
Okurken içinde ki hüznü yaşatıyor insana.