Ekrana ya da kâğıda boş boş bakmak da bir şeyler yazmaya dâhil mi acaba? Öyle olsa ne güzel olur. Aklından bir sürü cümle geçiyor da sen hiçbirini yakalayamıyormuşsun gibi bir şey. Bazen her şeye eksik başlıyorum, bazen başlayamıyorum. Yarım yamalak oluyor bazı şeyler. Ama başlamayınca da olmuyor nihayetinde. Yazmakla alfabeyi bilmiyor olmak arasında bir şey.
Bundan yıllar önceydi.
İnsan cümleye ''yıllar önceydi'' diye başlayınca yaşlanmış gibi hissetmiyor mu? Tiyatro dersinin sınavına hiç çalışmamıştım ama sırf yazmış olmak için bir şeyler yazmıştım. (Burada otomatikman “salaklık işte” diyorum.) Bir sonraki ders hoca sınavları okumuş, ben o gün gitmemiştim. Hâliyle düşük bir puan almışım. Hoca, kâğıdımdaki bazı cevapları da okumuş sınıfta sesli sesli. Kim yazdı bu saçmalıkları tarzında bir şeyler söylemiş. Doğal olarak dalga geçmiş, alay etmiş biraz da. Hâlbuki niye böyle şeylerle uğraşıyorsun, ver sıfırını geç.
Bunu ben bir hafta sonra öğrenmiştim. En yakın arkadaşım bana üzülmeyeyim diye söylememiş. Düşünüyorum da iyi ki arkadaşım bana hemen söylememiş, iyi ki o derse gitmemişim.
''Bilmemek mutluluktur.'' sözü bu durumlar için de geçerli mi acaba? O an sınıfa kendi içimden teşekkür etmiştim. Sanki sınıftan birisi karşıma geçip alay edecek gibi de hissetmiştim. O an belki çok fark etmemiştim ama sınıfımı seviyormuşum. Bazılarıyla hiç konuşmadım, konuşma fırsatım olmadı belki ama şimdi düşününce mutlulukla hatırlıyorum. Sırf yazmış olmak için de sallamamam gerekiyormuş demek ki. Bunu biraz daha erken öğrensem daha iyi olurdu elbette. Ya da sırf yazmış olmak için yazmayı sınavda denememek gerekiyormuş da diyebiliriz. Sevdiğim bir dizi var. ''Kimsenin bilmediğinden emin olman gerekir. O zaman önemli değildir.'' diye bir cümle söylüyor adam. Ve karşısındakine ''Hakkında ne duyarsam duyayım bilmezden geleceğim.'' diyor. Şimdi benim olayım, ''benim olayım'' diyince de bir tuhaf oldu ama neyse. Sınıftaki herkes hocanın benimle dalga geçtiğini biliyor, bir ben bilmiyorum. Ve duydukları şeyden sonra bilmezden geliyorlar. Ben şimdi sınıfın bu olayı bildiğine eminim ama bana söylemedikleri için ''önemli değil'' diyebiliyorum. Teşekkür ederim, ben daha bu cümleyi duymamışken benim için bilmezden gelen arkadaşlarım. Tek başına olsan ağlayacağın bir şeye kalabalık olunca gülebiliyorsun. Ne yapalım işte, kendi hayatımıza ortak arıyoruz. Gel de şuna bir el atıver, ben kaldıramıyorum artık der gibi. Hem bu hayat tek başına taşımak için çok ağır değil mi? Duyup da bilmezden gelecek, bilse de önemli değil diyecek birileri iyi olur. Sınıf olur, grup olur. İnsan olsun da değil mi?
