Gül bahçesinde koşuyor gibiyim.
Her hücrem acı ve kan içinde.
Gözlerimden yaş yerine kan akıyor.
Vücudumdan ter yerine kan boşanıyor.
Ne zaman dinecek bu acılar, bu sızı?
Ne ölmeyi başarabiliyorum ne de bu bahçeden çıkmayı.
Kalbim güllerin dikenlerinden oluşan bir sarmaşığın hapsinde.
Beni buradan kurtarabilecek "bir şey " var, o da acı içinde.
Yenmeye çalıştığı şeyi yenebilirse,
düştüğü yerden kalkabilirse beni de kurtaracak.
Ne ben onu kurtarabiliyorum ne de o beni...
Haydi kızım, kalk kurtar ikimizi
Bu acı dolu zindandan.
