Emek verirsin, önemsersin, değer verirsin.
Beklentiye girersin, karşılık beklersin, umudunu yitirmezsin.
Bir an gelir ki ne emeğinin bir önemi kalır ne de verdiğin değerin.
Öyle bir an gelir ki yüreğin ağır, gözlerin puslu.
Bir an her şeyi değiştirir, ne sen eski sen ne ben eski ben.
Kırılan şeyler onarılamazken, açık yaralar kanarken sen yine de gülersin içten içten.
Bilirsin ki acı hep var, hüzün hep var ancak mutluluk ve sevgi kadar.
Her şeyi bir kenara bırakıp içine dönersin ve sorarsın kendine bunca çaba ve uğraşa değdi mi diye?
Belki kızarsın kendine ne gerek vardı diye
Belki de sevinirsin ne de güzel olmuş ne mutlu diye.
Neye nasıl baktığın da önemli değil midir.
Bana neşe sana hüzün olabilir.
Sana öfke bana keyif de verebilir.
Herkes kendi dünyasında yaşarken biz nasıl bir
olabilelim?
