Bir çığlık koptu ve tutuşmuştulardı çoktan

Yetişemezdik onlara, ki onlar da bunun farkındaydılar

Çünkü ağızlarında sigaralar, dumanlarına duman katıyorlar

Ya her şey geriye alınabilseydi?

-Hayır, sadece yangının ertesine dönerdik

Sonra yine aynı sahne ve yine aynı tutuşmuşluk

-Peki o çığlığı atan kimdi o hâlde? Bir çocuk mu? Bunlar atmış olamaz

Çünkü kendi yangınında sigaralar yakanlar, böylesine bir çığlığı atamaz

-Peki çığlığı atan çocuk, peki o nerede?

Aklım, bütün bunların karmaşıklığı içerisindeyken

Hiç tanımadığım birisi, sağ omzuma dokunup

"Belki de içimizdeki çocuğun, son feryatlarıdır azizim ve sonunda o da terk etti bizi, artık bütünüyle yalnızız" dedi

-Nasıl yani? Bu terk edilişlere o da dahil mi?

"E dahil tabii"

Başımı çevirdim ve benimle konuşan kişi

Gölgesiyle beraber yangına karıştı

Ve ben de bütün bu yakarışların içinde

Ve yangının tam ortasında, zavallı bedenim, ve aciz ruhumla

Kalakaldım ve sonra düştüm dizlerimin üzerine

Alevler yükseldikçe, gökyüzü siyaha bulandıkça böylesine

İçimden kapkara denizler aktı dışarı ve bu karaya vuruş

Böylesine derinden acıttı canımı.