Yıllar ve yollar kovaladılar birbirlerini
Tek bir soru sordum ben
Ev neresi?
Çocuktum.
Mecburi suskunluklar
Kaçırılan gözler
Kuşlar nereye göçerler?
Belki ev orası.
Çocuktum bir kuşun kanadındaydu umudum.
Bilmediğim kelimelerin eksikliği
Aidiyet
Sükunet
Huzur
Ruhum ufalandı ellerimde
Anlamadım
Çocuktum.
Kentleri dolaştım
Elinden tutmadan kimsenin
Meşe ağaçlarının altında
Kırık dökükük parklarda
Herkesle aynı göğün altında
Aradım evi.
Dedim ya çocuktum
Nereye nasıl gidilir bilmezdim
Evin sesi kavgasız gürültüsüzmüş
Evin kokusu
biraz kurabiyeden
biraz karanfildenmiş
Çocuktum ben
Kimsenin elini tutmadan
Aradım durdum
Sonra hayatım tükendi
Daha nefeslerim bitmeden
Hala daha çocuktum
