Hayat her şeye rağmen yaşanılabilir
Diyorsun
Gözlerime bakıyorsun ama
Göz bebeklerinin gülümsediğini görüyorum
Göz kapakların üstüne kapanıyorlar
Bir iki kez
hızlıca
O an gökyüzüne bakıyorum
Bulutlu ve kapkara
Bir dumandır bir sistir almış başını gitmiş
Ve gittiği gibi götürmüş de gökkuşağını
Sonra sola çeviriyorum başımı
Binbir felakete şahit oluyor gözlerim
Başka bir köşeden veryansın olan çığlıklar dolduruyor beynimin içini
Sağıma bakıyorum bir umut
Belki gülen bir çocuğa denk gelir gözlerim
Belki birbirini seven iki insana
Belki gökkuşağı açar kapkara bulutlar arasından
Belki bir güneş doğar ya da ay gösterir yüzünü bize
Orada bir savaş, bir çocuk annesiz
Bir kadın kimsesiz
Bir adam ki kalbini bırak gözlerinden bile kan sızmış
Parklar görüyorum yapayalnız
Çocuklar sallanmak için değil
Düşmek için biner olmuş salıncaklara
Silinmiş kahkahaların yerini alan iç çekişler
Hıçkırıkların yerini ızdıraba bırakışları
Bazı kabul edişler ağırdır
Bir kadın sırtında taşıyor tüm kabullenmişlikleri
Güneş nerde doğuyorsa oraya yürüyor
Zaten sokaklar ıssız, issiz, evsiz ve barksız
Hissediyorum
Sonra bakışlarına dönüyor bakışlarım
Sahiden yaşanılabilir mi hayat
Yoksa böyle düşündüren mi gözlerin
Denemeye değer diyor kirpiklerin
Tamam diyorum
Göz kapaklarım üstüme kapanıyorlar
Bir iki kez
yavaşça.
