Sensiz senelerim oldu sevgilim ama asla ve asla sensiz değillerdi korkma. Sen yanımda bile değilken ve asla olmayacakken ben ne zaman bir yoldaşa ihtiyaç duysam seni hayal ettim yanımda. Bazen de sıkıldım bundan, yalan yok. Başkalarında seninle bulduğum huzuru aradım. Tutkuyu, sevgiyi, düzeni… Onun yerine hemen hepsiyle o bulamadığım huzuru unutmak için heyecanı kullandım. Bazı nadir olanların ise bir anlığına da olsa senin yerini tutabileceğini sandım. Biliyorum sevgilim, haklısın, ne büyük bir yanlış. Merak etme o insanların sadece herkesin hayatından geçip giden ve gidecek arayüzler olduğunu her fark edişimde ben yine sana koştum; sözlerine, gülüşüne, sesine. Bunları duymasam da görmesem de bir daha seninle göz göze gelemeyecek olsak da. Anlıyorum sevgilim. Seninle bedenlerimiz aynı ortamda buluşunca bana bakmak istemeyişini, beni yok sayışını anlıyorum. Affediyorum sevgilim; zira kim, nasıl bu büyüklükte bir bağı hayatında yaşatabilir. Ben seni hissettim sevgilim, daha ilk tanıştığımız o anda bile evet yemin ederim sana yalan söylemiyorum. Ve sonrasında kader bizi dört yıl sonra bir araya koyduğunda bütün o arkadaşça, dostça şeylerin hepsi ikimizin sonsuzluğa sürüklendiği o büyük planın parçasıydı, biliyorum. Ve reddedeceksin ama sen de biliyorsun. Elimin ucuna kondurduğun o kalpten beri biliyoruz. Şimdi o kalp benim kalbimle bir; her kendime acıdığımda, her çıkış yolu bulamadığımda, her yanında olmak istediğimde o kalp benim kalbimle bir atıyor, biliyorum.
