yazmak, hep mahrem gelmiştir bana. yani bu yazarım da biri açar da okur tedirginliği değil tam olarak, bunun en okkalı hallerinden birini (nice halleri vardır ki ihtimalleri şaşırtır) yaşadım sanıyorum. içini açmak tesellisi içimi ferahlatsa da nedendir ki birilerinin okuması hem ayıp derecede utandırıcı hem de korkunç vaziyette koz verecekmişim gibi gelir. öyleyse bugün burayı neden işgal ediyorum? yazmam hususundaki sorun disiplinsizlik ve darcanlılıktı. yayınlama kısmındaki sabit fikirli oluşumu ise, sanırım, yazan insanların yapmak istediğini anladığımı düşünerek ben de yazmaya karar vermemle bertaraf etmiş bulunuyorum. yani neticede buradayım ama bu bir anda olmadı. anlatmak istediğim buydu. işte tam olarak beni teşvik eden de buydu: anlatmak, anlaşılmak ve hatta artırıyorum anlaşılmasam bile anlatışımdan ötürü teskin olmak. belki buna yenilerini eklerim ama şu an bu halden ötürü, bir şeye kalkışmanın, daha da açayım, kendimi yazmaya kalkışmamın kararlılığı var üzerimde. niyet ve azim bizden, nasip allah'tan diyerek başlıyoruz. Neticede "kervan yolda düzülür."