Boğuluyorum
Kendimin yarattığı şeyden, kendimden
Nasıl bu kadar ustaca koymuşum taşları beynime
Kaskatı olmuşum, kımıldayamıyorum
Kıyafetlerim sıkıyor, dar
Bedenim mıhlanmış gibi beynime
Her şeyi yıkmak istiyorum
Benliğimi, varlığımı, bedenimi, bilincimi, yaşadıklarımı, yaşananları
Havva’dan başlamak istiyorum ben
Çırılçıplak, bomboş zihin
Tanrı bile yok
Zincirler yok, kurallar yok
Özge yapmaz diyenler yok
Ben, ben olmak istemiyorum
Sadece olmak…
Yaşamak…
Adem’in canı cehenneme
Benim cennetim içimde, çocukluğumda
Havva olsaydım korkmazdım yaşamaktan
Her şey anlamlı olmak zorunda değil
Şimşeklerin neden var olduğunu da bilmeyivereyim
Kızgınım insanlığa
Ne çok yük bindirdiniz omuzlarımıza
Seyir eyleyip gidecektik oysaki
Bu yüzyılda var olmak ağlatıyor insanı
İnsanlığın bebeklik çağında yaşamak isterdim
Hayır ya tanrı olmak isterdim
Herkesin canı cehenneme deyip
Ben de keyfini çıkarırdım dünyanın
Sonra içten içe gururlanıp gülerdim
Zorlamazdım insanlığı
Len bunu ben yarattım, bu benim eserim
Haydi benim için bir şeyler yap…
Tanrınız bile kötü…
