Bir şeyler koptu sanki içimde. Yeni bir boşluk, yeni sorular, vazgeçişler, yeni sonlar, korkular... En azından şaşırmıyorum, baştan bir kabulleniş benimki. Biliyorum çünkü hiç kimse kalıcılığını garanti ederek girmez hayatımıza. Biliyorum, sonsuza kadar sevip sevilmeyeceğiz kimse tarafından. Bazı şeylerin sonunu ilk andan görürüz, kimisi de saklar kendini, önünü sonunu göstermez. Bitişi aklımıza dahi getirmeyiz. Bir sonu olsun istemeyiz çünkü. Ayrılık olmasın, hep yanımda kalsın, nereye dönsem benimle olsun... Olmaz bazen... Durmaz, gelmez, kalmaz, sevmez. İnanamazsın. Bazı durumlara, bazı insanlara, yapılanlara inanamazsın. Ama ses de etmez, öylece seyredersin. Farkındasındır her şeyin ve bu zorlar insanı, ama dile gelmez öyle kolayca. Yüzlerce sözün olsa da, söyleyecek takatin yoktur. Anlatmak istemezsin, zaten anlaşılmayacak.

Unutulmaz bazı şeyler. Zaman da değse üstüne, akılda korur yerini. Kalpte gizlenir. Artık acıtmasa da her şeyin orada olduğunu bilirsin. Sızlamasa da hissedersin ve o hissin adı yoktur. Ne kadar aksini söylese de dilin, bazı şeyler hiç geçmez işte. Hayatından geçip gitmesi gerekir bazılarının sırf bu yüzden. Gözlerini kapatır, sessizce izin verirsin. Hiç itiraz etmeksizin uğurlarsın ve bir an bile pişmanlık duymazsın. Vakti gelen, gider zira. Tutmazsın, tutamazsın...