Ben seni senin yanında sevdim,
senin bile duymayacağın bir sesle,
anlamadığın dildeki ezgilerle.
Anlasaydın sıkılırdın, giderdin.
Bundan korktum.
Düşüncesi bile ürkütürdü kaybetmenin.
O boşluğu dolduramazdım, doldurmazdım.
Benim boşluğum elbet dolar.
Ben şimdi boşluğunla başbaşayım.
Korktuğunu yaşarmış insan,
inanmazdım.
Ben seni sensizlik çöllerinde,
gittiğin yolu izleyerek,
bir ümitle bekledim.
Anladım ki bekleyişler sonsuzdur.
İsterdim kalemim tersine aksın,
bu şiir ve şair sussun.
Biz yaşanılmayanları yaşayalım.
Fakat biliyorsun,
hayat bizi güldürmeyi hiç beceremedi.
