hissediyorum

attığım her adımda zemine ağır gelen yükümü

bomboşluğuma rağmen

bu boşluğa rağmen

kendime kendimde yer bulamamayı

buluyorum

en nihayetinde kendimi aynı bankta

mümkün olmadığını düşündüğüm

hep bir öncekinden beter hâlde

her geçen gün daha yitik

tekrarlıyorum durmadan

-dibe vurmadın, dibe vurmadın-

biliyorum

dip optimistlerin bir sanrısı


alışıyorum

aynada gördüğüme aşina değilim

zihnim benimle alay ediyor

ayaklarım hep istemediğim yollara yürüyor

ben sadece bu manzaraya kefilim

fark ediyorum

hayat basit bir denklemden ibaret değil

kaybettiklerim benden alınanın kaç misli

ben kime sormalıyım hesabını, Themis mi?


azalıyorum

günbegün yükseliyor dağlar karşımda

çırpınıyor çocukluğum ıssız yamacında

bağırdıkça kısılıyor sesim

tırmandıkça sıkışıyor göğüs kafesim

küçüldükçe küçülüyorum

kavuşuyorum o mutlak sona

hikayesi bu bir teslimiyetin