İmdadıma yetişememiş olmanın yenilmişliği var
Telâşlanmak için fazlasıyla geç kaldım
Kapının önüne koyduğum kişinin ben olduğumu cok geç anladım
İntiharın bir başka türlüsünü öğreniyorum
Böylece bir kalbi kalmıyor insanın
İddia ediyorum
İnanmıyorlar.
Eni sonunda insan içindeki uçuruma hapsoluyor
Ama ne dibi bulabiliyor orada
Ne de dışarıdan bir nefes çekebiliyor.
Merhametsiz bir boşlukla karşı karşıyayım bugün.
O çocuğun sesini duyuyorum yalnız
Belki ben konuşuyorum onu
Çünkü burada, avucumun içinden sesi geliyor
Sığınmak, yer etmek ihtiyacı hissediyorum hadsizce
Ellerime vuruyorlar
Müsade istiyorum sadece
Artık bir renge bürünemiyorum.
