çamaşır asan kadınların kalbine benziyor hayat

ellerimizde kalıyor kokusu

ve böyle böyle tükeniyoruz kimselere görünmeden

ve kimse görmüyor hüznümüzü rüyalarda bile.


kimselere görünmeden dönüyorsun köşeyi

el-hak kimseler görmesin istiyorum

kapıyı aralık bırak, yalnız nefesim sızsın

anlatma kimselere, tükendiğim bilinmesin.


otobüs durunca köşede kimse inmeyecek

kimse görmeyecek gözlerini saran güneşi

gülüşünü kolye gibi takınca göğsüme

yetim bir muhacir büyüyecek gölgende.


bir fidan dikecek, su verecektik avuç avuç

avunacaktık gölgesinde srebrenitsa aliyâ

ant olsun kudüs bizim, yumruklarımız şahit

hamas ekmeğimiz, şeyh kardeşimiz ve gazze

gazze canımız, sofrada tuzumuz, can suyumuz.


suyu tükenen kalp kurusun.