Zihnimin odalarında yalın ayak dolaşıyorum,
Kokunun sindiği koridorları iki kez geçip,
Seninle karşılaşma korkusuyla ter döküyorum,
Kurgular yaratıp zindan ettiğim hayatımda.
Sokaklara gece vakti çıkıyorum ıssızlıkla,
Adımlarımı nefesime gizleyip uğultu oluyorum,
Kara gecenin ciğerime işleyen is kokusuna,
Önümü kesiyorlar, seni soruyorlar susuyorum.
Ne değişti, ne geçti ben hâlâ benim,
İsmini dahi unutamadığım her günüm,
Geçmiş zamana hapsolmaktan farksız,
Ve böyle büsbütün tükeniyor ömrün baharı.
